Officiëel heeft ons huis vier slaapkamers. Alleen, één kant kijkt quasi recht op het zuiden, en dat is ook de kant waar een heel drukke steenweg loopt. Met moderne isolatie hebben we daar geen last van: tenminste, zolang we de ramen gesloten houden. Maar in de zomer wordt die zuidkant smoorheet: tenminste, zolang we ramen gesloten houden. Dus hebben we voor twee van de vier kamers het dilemma tussen te warm (met de ramen dicht) of te lawaaierig (met de ramen open). De achterkant - wat een verschil tien meter en een andere oriëntatie kunnen maken - heeft daar allemaal geen last van, en dus slapen we 's zomers in twee van de vier kamers met de ramen open.
Het netto resultaat was dat mama en papa een bruikbare kamer hebben, en dat de twee grootste kindjes samen een bruikbare kamer hebben... en dat we de toenmalige peuter Simon met spijt in het hart in een af en toe smoorhete kamer te slapen legden. Peutertjes kunnen daar wel tegen, maar het was ver van ideaal. Bovendien had het nu eenmaal niet veel zin de "onbruikbare" slaapkamer ook als slaapkamer in te richten, en dus stond zijn bedje tussen een paar kleed- en opbergkasten en het was allemaal niet zoals het moest zijn.
Maar er was ook nog een ongebruikte zolder over de hele oppervlakte van het huis. De rechte muur is één meter hoog, en dan begint het dak met een helling van 45 graden. Daar kan je één en ander mee doen, en "één en ander" is wat er intussen gebeurd is. En zo heeft scholier Sarah een heel aardige slaapkamer, met één schuine muur (vanaf die ene meter hoog), helemaal ingericht in roze en wit. Ze had er heel erg naar uitgekeken en nu is ze er in de zevende hemel mee. Een bed, een paar kastjes en een hoop speelruimte waar later nog wel wat meer meubeltjes kunnen komen: het universum kan niet meer stuk. Kleuter Thomas heeft in oppervlak een iets grotere kamer, omdat hij twee schuine wanden heeft. Maar omdat in die hoek ook zijn bedje staat verliest hij er haast geen ruimte mee. Het resultaat is alweer een heel leuk kamertje, deze keer in blauw en wit, waar de extra schuine muur gecompenseerd wordt door een extra speelhoek die uit het spel van muren en gangen een beetje vanzelf tevoorschijn kwam.
Kleuter Thomas had er eerst een beetje tegenop gezien. Er was meestal veel ambiance wanneer hij samen met zijn grote zus naar zijn bedje ging, en zo helemaal alleen in een kamer op zolder... Maar hij was er meteen mee verzoend, toen hij de fraaie kleuren en de leuke speelhoek had gezien, en nu wil hij er al "nooit meer weg". De zolder omvat nu ook nog een doucheruimte met een lavabo en een toilet, en zo zijn er daar twee helemaal vertrokken. Kleuter Simon kreeg natuurlijk de vrijgekomen kamer op de eerste verdieping. Een mooie hoekkamer met ramen in twee richtingen, waarvan één uitkijkt op de tuin, met daarachter een klein natuurgebied. Hij had er nog het meeste moeite mee. De eerste dagen ging het van "wanneer mag ik terug naar mijn kamertje?", ocharme, dat kleine mannetje dat niet het verschil voelt tussen een hete quasi-rommelkamer en een veel koelere fatsoenlijke slaapkamer, maar wel dat hij niet meer in zijn vertrouwde omgeving ligt. Maar het komt allemaal goed. Zijn autootjes, zijn garage, zijn speelmat met straat- en parkeermotieven: er is in de nieuwe kamer allemaal plaats voor, en kleuter Simon draait al heel erg bij.
De volgende stap zal zijn één van de twee "onbruikbare" kamers in te zetten als ruimte waar puzzels kunnen gelegd worden, of poppenhuizen een stabiele plaats kunnen krijgen. Nu staat het natuurlijk vol rommel, maar als we eens uitgeblazen raken van de vorige inspanningen... Voor de kindjes zelf is het alvast nu al een enorme verbetering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten