In deze tijden van verkiezingen en economische crisis moet een mens toch oog blijven hebben voor de echt belangrijke dingen van het leven. Vandaag was het "Cross Leest". Daar hielden de Chiro afdelingen van enkele lokale buurtgemeenten van Mechelen loopwedstrijden, en daaraan kon scholier Sarah bij de allerkleinsten meedoen.
En ze zag het helemaal zitten! Alleen, kleuter Sarah is helemaal haar papa. Ze doet geen sport, ze verroert geen vin als het niet nodig is, en ze vraagt vaak of het nog ver is. In de klas zit ze haar van thuis meegenomen boekje te lezen, tot ze verschrikt ontdekt dat de les al begonnen is, en ze heel voorzichtig probeert, om niet op te vallen, haar lesboek te voorschijn te peuteren. Ik weet nog goed dat ikzelf destijds pas jaren later begreep dat de meester dat natuurlijk al heel lang gezien had, en het al lang best vond...
Helemaal haar vader, dus, en scholier Sarah begon aan de cross gewapend met een hoop advies van "jij gaat dat hier echt niet winnen, hoor Saartje", en "meedoen is belangrijker dan overwinnen", en meer van dat fraais. Nu, dat was natuurlijk ook zo, maar zoals je al voelt aankomen werd het echt iets beter dan "niet laatst zijn".
Het ging zo. Het startschot klonk en de hele bende zette zich in beweging, weg van een héél brede vertreklijn, een trechter in die zich ineens een bos in slingerde, vanwaar ze ook ineens weer in rechte lijn op de aankomst afstormden, alwaar papa met kleuter Thomas stonden opgesteld.
Dus na enkele minuten wachten verschijnt een eerste meisje in de bocht, op enkele passen afstand gevolgd door een tweede, en dan een derde, en ik moet zeggen dat ik daar enthousiast "bravo!" heb staan roepen toen die ukken daar met hun ingespannen gezichtjes passeerden, want je moet het toch maar doen, daar van al die tientallen scholiertjes als eerste drie eindigen.
Hoe dan ook, me vaag bewust van een start van scholier Sarah die nog niet eens zo belachelijk slecht was - ze had niet eens haar sportschoentjes aan en papa was zelfs vergeten haar jasje uit te trekken zodat ze was vertrokken als een grote met haar vleugels klapperende meeuw - kijk ik naar links waar stilaan de rest van de bende moet passeren...
En daar verschijnen inderdaad nog een zevental kabouters en... en...
GVD!
Ze zit er tussen!
Ze passeert me met haar flapperende jasje en haar vertrokken gezichtje, en mijn mond valt open van verbazing en nu komt er pas echt een "hoera" en een "bravo" uit mijn keel en ze hoort me en ze kijkt even schuin op met dat hijgend gezichtje en ze ziet me en even passeert een flauw lachje haar mond en dan is ze voorbij, en ik denk dat ze als negende de finish passeert.
Groooote triomf! Wie had dat ooit van onze met haar neus in de boeken scholier Sarah verwacht? De hele bende passeert een paar seconden en minuten later, en als scholier Sarah al haar prijs heeft uitgekozen staan er nog altijd een paar van die tientallen scholiertjes aan te schuiven.
Ze blijft er filosoof onder, die scholier Sarah. Ze glundert natuurlijk om al die stomverbaasde complimenten, maar ze vindt niet dat ze vanaf nu moet oefenen. "Ik doe het gewoon omdat ik het leuk vind", zegt ze, en als je het dan ook nog behoorlijk goed doet, wel, dat is dan toch meegenomen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten