Al vaak is me opgevallen dat het, in discussies, geweldig helpt als je niet alleen maar steeds weer op je eigen puntje zit te hameren, maar heel duidelijk zegt dat je het punt van de gesprekspartner ook in je ideeën meeneemt. Bijvoorbeeld, natuurlijk mogen de creationisten van mij zeggen dat "de wetenschap" ver van perfect is, lang niet alles weet, zich vaak veel te protserig en alwetend gedraagt... Als ze nu toch eens zouden durven erkennen - sterker nog: weten (1) - dat dat nu precies is wat de wetenschap(sfilosofie) sinds mensenheugenis van de daken schreeuwt.
Nobelprijzen worden zelden toegekend om te herhalen wat iedereen al wist...
Verder zal ik niet ontkennen dat ik mijn eigen raad ook op mezelf moet toepassen. En nu zie ik ineens een gedroomde gelegenheid dat ook werkelijk te doen! Namelijk, lees ik op het internet, is de hele crisis de schuld van de bankiers, en dat was al zo in 2008, en nu is het 2011, en nu tracteren de bankiers "ons" (de fatsoenlijke mensen) ons op een nieuwe ronde zware crisis!
En ineens dacht ik aan al mijn pogingen om allerlei mensen te doen inzien dat het onzinnig is al de problemen van een heel complexe realiteit aan één enkele factor toe te schrijven - vaak de overheid. Dus laat ik nu eens in plaats van "de overheid draagt wel schuld maar laten we toch de rol van (pakweg) de bankiers niet vergeten" uitleggen dat "de bankiers wel schuld dragen maar laten we toch de rol van (pakweg) de overheid niet vergeten".
Waarom staan de banken dan nu weer onder druk? Wel, de leverage zou wel eens, weer eens, veel groter kunnen zijn dan gedacht. Want, moet je weten, wanneer de banken belegden in staatsobligaties, dan werden die niet eens meegeteld bij het berekenen van de hoeveelheid eigen kapitaal, nodig om zaken te kunnen doen. En nu stijgt het risico dat minstens sommige overheden die obligaties, al was het maar gedeeltelijk, niet zullen kunnen terugbetalen terwijl je er naar kijkt - en blijkt dat de banken wéér eens de risico's zwaar onderschat hebben.
Klein detail: De reden waarom staatsobligaties niet meetelden bij de berekening was dat de staten dat per wetgeving hadden afgekondigd. De staten zelf hebben altijd van hun eigen schulden verklaard dat ze risicoloos waren. Nog een klein detail: als de staten niet in staat (zouden) zijn hun schulden terug te betalen: is dat dan de schuld van de banken? Zou het niet iets te maken kunnen hebben met de haast grenzeloze incompetentie van de politiekers, om te zwijgen van de gevallen waarin die politiekers doodleuk erkenden dat ze de cijfers vervalst hadden, om nog te zwijgen van nog andere gevallen waarin andere politiekers doodleuk opbiechtten dat ze dat allemaal al die tijd geweten hadden?
Dat zijn nog steeds diezelfde politiekers die geregeld de bankiers de mantel uitvegen, voor de crisis waarin ze "ons" (nog altijd de fatsoenlijke mensen, dus) hebben gestort.
Er is méér dan genoeg dat je de banken kan verwijten. Zoals er méér dan genoeg is dat je de overheid kan verwijten. En hetzelfde met de "rating agencies". Of het publiek, dat, ook bij mij (2), zo hard kwam aandringen op voorspellingen, en manieren om "beter dan de markt" te krijgen. Maar het heeft weinig zin om je te zitten wentelen in dit soort simplismen, zo groot als een huis. Tenzij, natuurlijk, om aandacht te trekken van mensen die zich graag wentelen in dat soort simplismen, zo groot als een huis.
--------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/06/de-weigering-te-weten.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/03/ik-kan-ook-anecdotes-vertellen.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten